امید دوباره می‌تواند عشق به زندگی را در انسان بیدار کند، هر چند در شرایطی باشد که به اصطلاح به آخر خط رسیده است. که به دنبال آن انسان یاد می‌گیرد که در برابر ناملایمات زندگی صبور و مقاوم باشد و برای رسیدن به آرامش خود خطای دیگران را ببخشد که این‌ موجب هموار شدن مسیر سرنوشت و موفقیت انسان و رسیدن به هدف می‌گردد. پیمان پسری است که در نوجوانی هیچ هدفی در زندگی ندارد و پیوسته بدون هیچ تلاشی صبح تا شب را به بطالت می‌گذراند. اما کم کم که به سن جوانی می‌رسد وجود یک عشق او را آدمی دیگر می‌نماید به طوریکه امید رسیدن به وصال باعث پیشرفت او در زندگی و آشنایی او با آدم‌هایی می‌شود که به‌ کل مسیر زندگی‌اش را عوض می‌نماید و در واقع او را که در نیمه تاریک زندگی است به نیمه روشن زندگی رهنمود می‌نماید. که در این مسیر صبر و استقامت و بخشیدن انسان‌هایی که از آن‌ها ضربه خورده را یاد می‌گیرد.

وی در اوج ناامیدی با انسان‌هایی آشنا می‌شود که باعث می‌شود نور امیدی در دلش شروع به دمیدن کند که از نیمه تاریک زندگی که جز یاس و ناامیدی و غم و هجران چیزی برایش به دنبال نداشته به سوی روشنایی قدم بگذارد. سرانجام مسیر برایش هموار می‌گردد و روزگار شرایطی برایش ایجاد می‌کند که بتواند با امیدی دوباره به زندگی در مسیر درست ادامه دهد.

بخشی از کتاب نیمه‌ی تاریک و روشن زندگی

پیمان پسرِ ریزنقشی بود، با قدی متوسط که از لاغری زیاد، لباس هایش به تنش گشاد بود. موهای مجعدی داشت به رنگ خرمایی و چشمانی نافذ و قهوه ای رنگ. لباس تنش همیشه یک پیراهن چارخانه با آستین کوتاه بود که بیشتر مواقع، کت کهنه ی چارخانه ای هم روی آن می پوشید و شلوار کرم رنگی را هم می پوشید که شب ها به زور از پایش درمی آورد و گاهی با همان شلوار تا صبح در رختخواب کهنه و زه وار دررفته اش می خوابید.