وقتی فردی وارد اتاق تاریکی می‌شود از حرکاتش خاطرجمع نیست، نمی‌تواند اشیاء اطرافش را ببیند و به‌درستی نمی‌داند اشیاء کجا قرار دارند و مستعد این است که در برخورد ناگهانی با آن‌ها آسیب ببیند. اما اگر نوری را به کار گیرد، فورا تمام سردرگمی‌ها کنار خواهد رفت. تمام وسایل، دیده می‌شود و هیچ‌گونه خطری برای آسیب‌دیدن وجود نخواهد داشت.

برای بسیاری از افراد، زندگی مانند این اتاق تاریک است و آسیب‌های مداوم،‌ ناامیدی‌هایشان، سردرگمی‌هایشان،‌ غم‌ها و دردهایشان به دلیل برخورد ناگهانی با اصولی است که آن‌ها را نمی‌بینند و لذا برای مواجهه با آن‌ها آماده نیستند؛ اما وقتی نور خرد بر درک تاریک ایشان می‌تابد،‌ سردرگمی رخت بربسته، دشواری‌ها رفع شده، همه‌چیز در جا و تناسب درست خودش دیده می‌شود و پس از این او، هوشیار و ایمن به یارای نور هویدای درکِ خردمندانه، گام برخواهد داشت.

کتاب نوری بر تاریکی‌های زندگی، نوشته‌ جیمز آلن با ترجمه احمد تازه‌کار؛ به ما می‌گوید که چگونه از نور خرد برای رهایی از سردرگمی‌های زندگی استفاده کرد و به ما القا می‌کند که چگونه فکر منجر به عمل می‌شود و نشان می‌دهد که چگونه رؤیاها را به واقعیت تبدیل کرد.

گزیده کتاب نوری بر تاریکی‌های زندگی

در لحظه است و یک سردرگمی و بیچارگی عمده وجود دارد. افراد دانا زندگی خودبینانه را به کابوس‌دیدن تشبیه کرده‌اند. شباهت نزدیکی بین زندگی خودخواهانه و بین حالت آن خواب مغشوش و آشفته که کابوس نامیده می‌شود وجود دارد.

در زندگی خودخواهانه احساس تناسب تا حد زیادی از دست می‌رود، چیزها فقط زمانی دیده می‌شوند که بر اهداف خودخواهانهٔ خود فرد مؤثر باشند و هیجانات پُرتب‌وتاب و دردسرها و فجایع طاقت‌فرسا در آن وجود دارند.

در کابوس هم ارادهٔ مختار و هوش درک‌کننده به خواب رفته‌اند؛ و در زندگی خودخواهانه هم سرشت نیک‌سیرت‌تر و ادراک معنوی در غفلتی عمیق فرورفته‌اند. چنین ذهنی ارتباط درست بین یک موضوع طبیعی با دیگری را درنمی‌یابد و ازاین‌رو به زیبایی و توازنی که آن را در بر گرفته است بی‌اعتناست.. .