تهران، غروب یک روز پنجشنبه. آفتاب کمرمقِ خرداد، از میان پرده ای خاکستری از دود و غبار، تهمانده اش را روی آسفالت داغ خیابان می ریخت. ماشین ها درهم قفل شده بودند؛ آژیر آمبولانس ها مثل خنده ی خفه ی یک دیوانه در ترافیک گم می شد. در گوشه ای از پیاده رو، پیرمردی با کتی نخنما و کلاه حصیری ایستاده بود و در حالی که سکه هایی در کیسه ی پارچه ای اش تق تق می کردند، با صدای خشدار و نافذی شعر می خواند :
ای عقلِ ناقصِ ما
تا کی به بند حساب؟
دیوانگیست نجات،
گر دل جدا شود از قاب