کتاب نفس های بی رمق (چرا می دویم) نوشته‌ی دیوید اِکان توسط حدیثه غفاری ترجمه شده و انتشارات نوژین آن را به چاپ رسانده است. این اثر داستانی بر اساس یک ماجرای واقعی است.

برای اینکه یک دونده را کاملا، درک کنید باید با سفرش آشنا بشوید، این‌گونه متوجه نبض زندگیش خواهید شد. نفس های بی رمق که شما را با ذهنیات یک دونده مسابقه آشنا می‌کند، تلاشی درخور تحسین برای معنا بخشیدن و پاسخ نهایی به پرسشی است که اغلب از دونده‌ها پرسیده می‌شود «چرا؟» ورزشکار خاطرات جوانی دبیرستانی رو نقل می‌کند که منجر به راه یابی تیمش به مسابقات قهرمانی پنج کیلومتر ایالتی شدند، این ورزشکار با خودش کنار می‌آید و در آخر به توجیهِ افراط محض، مضحک بودن و جنون در ورزش می‌پردازد.

گزیده کتاب نفس های بی رمق

نمی‌تونستم تمام وقایع رو پردازش کنم. حین عبور از خط پایان، دهنم از خشکی ورم‌کرده بود و مثل یه آدم مست، تلوتلو می‌خوردم. دوِ سه مایلی تقریباً منو از پا درآورد چون وقتی سرعت می‌گرفتم قلبم به تپش می‌افتاد ولی باید به همون نقطه شروع برمی‌گشتم. یادمه که به دوست همکلاسیم نگاه کردم و دیدم که مثل من، مستأصل و دلسرد شده بود: چهره‌های عبوسی که سردرگم شده بودن.

حین ریکاوری عمیق از حالت گیجی، سعی کردم علت منطقی یا غیرمنطقی دویدن این گروه دیوونه رو پیدا کنم. سی دقیقه بیشتر طول کشید تا آخرش تونستم نفسی تازه کنم و بفهمم اطرافم چه خبره. هیچ معلوم نبود اونا چشون بود؟ شاید دویدن، ورزشی با خون غریزی باشه، چون دویدن غریزی و مشابه، از آغاز هستی به‌عنوان فرم بقا و ورزش به کار می‌رفت، توانایی تفکر و حیرت، توانایی تحلیل و ارزیابی که غریزی‌تر هستن. نتونستم به هیچ نتیجه‌ای برسم، لحظاتی رو از ابتدا تا انتها مرور کردم که به این تصمیم منجر شدن. شاید این‌طوری به جواب می‌رسیدم...