کتاب راهپیمایی اثری از هنری دیوید ثورو با ترجمه نوید اصلانی می‌باشد و انتشارات نوژین آن را به چاپ رسانده است. این اثر بر اساس یکی از سخنرانی‌های هنری دیوید ثورو در سال ۱۸۵۱ نوشته شده است.

راهپیمایی، حرکتی اعتراضی در مقابل انسان غافل از طبیعت است. انسان مدرن با هر حرکتی که انجام داده است و هر قدمی که برداشته است، طبیعت را بیشتر به سمت نابودی نزدیک کرده است. عجیب است که انسان از منافع طبیعت به شدت بهره می‌برد اما از طرف دیگر تنها در راه نابودی و تخریب آن قدم برمی‌دارد. او در کتاب راهپیمایی از راه رفتن‌های درویشانه‌ای صحبت می‌کند که البته همراه با تفکر در طبیعت و درباره طبیعت است.

خواندن کتاب راهپیمایی را به تمام دوست‌داران مطالعات فلسفی و علاقه‌مندان به مطالعه آثاری درباره نوع نگاه به زندگی پیشنهاد می‌کنیم.

گزیده کتاب راهپیمایی

هنگامِ راهپیمایی، طبعاً به دشت و دمن و صحرا می‌رویم: اگر فقط در باغ یا بازارچه‌ای راهپیمایی می‌کردیم، آنگاه ما را چه می‌شد؟ حتی برخی از فلاسفه نیز به لزومِ ورود به طبیعت پی برده‌اند؛ زیرا که آن‌ها خود وارد طبیعت نشدند. «آن‌ها باغات میوه کاشتند و در چنارستان‌ها راهپیمایی می‌کنند»، در آنجا، آن‌ها گفت‌وگوهای فلسفی‌شان را حین راهپیمایی، زیر سقف آسمان، انجام می‌دهند.

البته، قدم برداشتن در میان درختان بی‌فایده است، اگر ما را به سرانجامی رهنمون نکند. وقتی یکی دو کیلومتر با جسم در جنگل قدم می‌زنم، در حالی که روحم در آنجا نیست، تلنگری به خود می‌زنم و متمرکز می‌شوم.

در راهپیماییِ بعدازظهرم، با کمالِ میل، تمامِ مشغله‌های صبحگاهی و وظایفم در قبالِ جامعه را فراموش می‌کنم؛ اما گاهی پیش می‌آید که نمی‌توانم به‌راحتی از بند روستا رها شوم. فکرِ انجامِ برخی از امور، به ذهنم رفت‌وآمد می‌کند و روحم، آنجا که جسمم حضور دارد نیست؛ حواسم پرت می‌شود. هنگام راهپیمایی، مشتاقم تا حواسم را بازیابم. اگر قرار است به چیزی غیر از این جنگل و بیشه‌زار فکر کنم، پس در میان این درختان چه می‌کنم؟ به خودم شک می‌کنم و وقتی در می‌یابم که حتی در امور نیکو نیز دچار سردرگمی شده‌ام، نمی‌توانم مانع رعش و لرزشی شوم که وجودم را فرا می‌گیرد. گاهی، این حالت رخ می‌دهد.