چگونه یک فیلمنامه محشر بنویسیم

معرفی کتاب چگونه یک فیلمنامه محشر بنویسیم 

کتاب چگونه یک فیلمنامه محشر بنویسیم نوشته دیوید هاوارد می باشد و انتشارات ساقی آن را به چاپ رسانده است.معلم فیلمنامه نویسی تحسین شده "دیوید هاوارد" ، در کتاب " چگونه یک فیلمنامه محشر بنویسیم" گام به گام به شما کمک می کند، شیوه های فوق العاده جذابی را برای نگارش فیلمنامه خود اتخاذ نمایید. این کتاب برای فیلمنامه نویسان، هنرجویان و تمامی علاقه مندانی که دوست دارند متن خود را به لحظ دراماتیک ارتقا بدهند، یک کتاب کار و راهنمای فوق العاده است.، دیوید هاوارد، صدها دانش آموز را به سمت حرفه نویسندگی برای فیلم و تلویزیون راهنمایی کرده است. با تکیه بر دهه ها تجربه عملی، "چگونه یک فیلمنامه محشر بنویسیم "، هنر فیلمنامه نویسی را واکاوی می کند و با دقت نشان می دهد که چگونه از پایه یک داستان خوب بسازیم. هاوارد از «سیستم» ارائه شده توسط کتاب های دیگر طفره می رود و تأکید می کند که یک فیلمنامه عالی مستلزم ده ها تصمیم منحصر به فرد نویسنده است. او ملاحظات عمیقی را ارائه می دهد:* تعیین مشخصات* قوس داستانی* پلات و طرح فرعی* برخورد با تصادف در طرح داستان* ساختار فیلمنامه کلاسیک در مقابل انقلابی* لحن، سبک و فضا* استفاده از زمان روی صفحه نمایش* ایجاد درام و تنش* لحظات مهم در داستان سرایی در سرتاسر کتاب، هاوارد درسهای خود را از طریق نمونه هایی از برخی از موفق ترین فیلم های هالیوود و فیلمنامه محور بین المللی ارائه می کند. نتیجه نهایی چیزی است که به خوبی می تواند به متن کلاسیک در این زمینه تبدیل شود --- کتاب مقدسی برای فیلمنامه نویس در حال رشد.

گزیده کتاب چگونه یک فیلمنامه محشر بنویسیم 

خوانندگان کتاب ابزار فیلمنامه نویسی، وضعیتِ دراماتیکِ بنیادین را به یاد دارند: کسی به شدت خواهان چیزی است و در دستیابی به آن، دچار مشکل است. این وضعیت دراماتیک، در بنیاد و سرشتِ تمام آن صحنه هایی جای دارد که به خوبی به رشتۀ تحریر درآمده اند و عنصری مهم و چشمگیر در تمام آن داستان هایی به حساب می آید که به خوبی بازگو شده اند، اما پذیرفتنِ آن به عنوان تعریف داستان، به مانند پذیرفتن تعریف زیر از یک انسان در قید حیات است: قلب، خون را از طریق سیاهرگ ها به شُش ها می فرستد و سپس از طریق سرخرگ ها به مغز و سایر اندام ها پمپاژ می کند تا اکسیژن و مواد غذاییِ موردنیاز بدن را تأمین کند. برای جست وجوی تعریف داستان، باید با مناقشۀ مرغ و تخم مرغ کلنجار برویم. آیا داستان می تواند بدون وجود مخاطب، حیات داشته باشد؟ آیا داستان، مخاطب را جذب می کند، یا اینکه حضور مخاطب، داستان را به تکامل می رساند؟ کدامیک از آن ها بر دیگری مقدم است؟