کتاب ماجراجو در سمنان pdf
- الکترونیکی
- معرفی کتاب
- مشخصات کتاب
معرفی کتاب ماجراجو در سمنان
کتاب ماجراجو در سمنان نوشته موسی زمان‌زاده دربان و محمد جولایی تهرانی و انتشارات نوژین آن را به چاپ رسانده است. این کتاب، شما را با طبیعت، آب‌وهوا، صنایع دستی، سوغات، غذاهای محلی و بومی، نقاط گردشگری و ویژگی‌های خاص این استان آشنا می‌کند.
استان سمنان به علت موقعیت جغرافیایی خود، از اقلیم بیابانی و نیمه‌بیابانی و خشک برخوردار است و به دلیل محدودیت‌های آب و خاک، موقعیت کشاورزی مناسبی ندارد. وسعت این استان حدود 96 هزار کیلومتر مربع و جمعیت آن نزدیک به 60 هزار نفر است. سمنان در دامنه‌های جنوبی رشته‌کوه‌های البرز شرقی قرار دارد.
این استان به علت موقعیت خاص خود از آب‌وهوای متنوعی برخوردار است. در نواحی کوهستانی و شمالی آن هوا سرد و در دامنۀ کوه‌ها معتدل و در اطراف دشت کویر هوا گرم و خشک است.
پارچه قلم‌کاری، گلیم‌بافی، سوزن‌دوزی، خراطی، قالی‌بافی، سرامیک، منبت‌کاری، مرصع‌کاری، جاجیم، دروگری، گیوه‌دوزی، چلنگری و... از جمله صنایع دستی این استان به شمار می‌روند. پسته دامغان، نام سنتی گرمسار، خربزه ایوانکی، انار، انواع لبنیات، گردو، انجیر، نان چای، انگور و محصولات کشاورزی از مشهورترین سوغاتی‌های استان سمنان محسوب می‌شوند.
از جمله غذاهای محلی و بومی استان سمنان می‌توان به چلوگوشت سمنانی، سبزی‌پلو سمنانی، ته‌چین کشمش و لپه سمنانی، سبزی‌پلو دامغانی، خورش هویج و پسته، قورمه گورماست، کاچی و آب دوغ اشاره کرد.
مسجد سلطانی، بقعه پیر علمدار، رودخانه گل رودبار، غار دربند، چشمه هواخور سر، چشمه روزبه، حمام قلی، خانه ابراهیم‌خان، تپه تاریخی ناسار، ارگ علاءالدین، قلعه زاوغان، قلعه کهن‌دژ، مقبره درویش محمد، آتشگاه سمنان و... از معروف‌ترین نقاط گردشگری سمنان به شمار می‌آیند.
بخشی از کتاب ماجراجو در سمنان
قومس نخست کومه شه بوده، که در لغت به معنی پناهگاهی است که از چوب یا نی می‌سازند، و کشاورزان برای حفاظت از زراعت خود، و شکارچیان برای کمین کردن شکار در آن می‌نشینند. از آن جا که این منطقه دارای چشمه‌سارها و زمین‌های سرسبز، پهناور و پر از شکار بوده است، به دستور پادشاهان پیشین که به شکار علاقه داشته‌اند، در نقاط گوناگون آن، پناهگاه‌هایی ساخته شده و هر یک را کومه شه می‌گفته‌اند که به دلیل کاربرد زیاد به کومش و سپس به قومس تبدیل شده است.
قومس در ابتدا «کوه مس» بوده، چون در کوه‌های آن، معدن مس زیاد است، و مس از مهم‌ترین کالاهای صادراتی این سرزمین در دوران هخامنشی و پیش از آن، از این‌رو کوه مس خوانده شده، و سپس در آن دگرگونی صورت گرفته و به کومس و قومس تبدیل شده است.
چون این سرزمین رودخانه‌های دائمی نداشته است و مردم مبادرت به ایجاد کاریز کرده‌اند، به همین جهت این ایالت کومش، یعنی چاه‌کن و مردم آن، کومشی خوانده شده‌اند.