کتاب با این کتاب موسیقی را بهتر درک کن pdf

معرفی کتاب با این کتاب موسیقی را بهتر درک کن

کتاب با این کتاب موسیقی را بهتر درک کن نوشته موسی زمان زاده دربان و محمد جولایی تهرانی و انتشارات نوژین آن را به چاپ رسانده است که ما را با انواع موسیقی، شاعرها و دستگاه‌های موسیقی ایرانی از زمان قدیم تا زمان حال بیشتر آشنا می‌کند.

از قدیم الایام موسیقی با انسان‌ها عجین بوده است و چون این هنر با عواطف و احساسات توام بوده لذا به اشکال گوناگون خود را نشان داده است، موسیقی از کلاسیک تا جدید و همچنین سروده‌های مذهبی، انسان‌ها را به دور خود جمع کرده است، بعضی از بزرگان مانند رودکی نیز علاوه بر سرودن شعر، دستی بر موسیقی داشته‌اند و گفته‌اند که حافظ نیز از صدای خوشی برخوردار بوده است، طبیعی است که با وسعت گرفتن موسیقی در ابعاد مختلف آلات موسیقی نیز به اشکال گوناگون و متنوعی خود را نشان داده است، درضمن آهنگ‌ها، تصنیف‌ها و ... به مناسبت ایام خاص از حزین و شاد به صورت متغیر خود را نشان داده است.

در کشورهای دیگر که موسیقی آنها بیشتر ترقی کرده و مانند سایر علوم و آداب و صنایعشان به مقتضای زمان تغییر کرده و هردم جلوه‌ای تازه گرفته شعر و موسیقی هم از یکدیگر جدا شده و در مواقع خاصی باز این دو یار قدیمی گردهم جمع می‌شوند ولی در کشور ما چون تاکنون موسیقی آن‌طور که باید ترقی نکرده تا به تنهایی بتواند از عهده بیان تمام احساسات و عواطف و حالات و کیفیات برآید هنوز همه‌جا محتاج به شعر است و چون موسیقی ما تاکنون یک‌نواخت بوده و تغییر مایه و مقام در آن زیاد نیست اگر با شعر همراه نباشد خسته کننده است و اکنو ن هم مانند ایام پیشین ساز و آوازه دو رکن عمده مجالس طرب به‌شمار می‌رود. کتاب با این کتاب موسیقی را بهتر درک کن شناخت کاملی از موسیقی به شما می‌دهد.

بخشی از کتاب با این کتاب موسیقی را بهتر درک کن

«تصنیف، یا به عبارتی موسیقی ضربی با کلام، در فرهنگ موسیقی ما جایگاه ویژه‌ای دارد. از لالایی مادران در مناطق مختلف و آهنگ‌ها و تصنیف‌های روحوضی و کوچه بازاری گرفته تا تصنیف‌های جدی و مستحکم، هر یک نقشی در فرهنگ موسیقایی تک‌تک افراد این سرزمین ایفا کرده است. می‌توان ادعا کرد که تمامی افراد این مرز و بوم حدقل یک ترانه یا تصنیف، خواه کوچه بازاری، محلی، سنتی و...، را از بر دارند. گروه‌های مختلف مردم در محافل، شن و سرورها، پایکوبی‌ها، سفرها، کوه، جنگل، دشت و بیابان، موقع کار یا فراغت، همراه با ساز یا بدون آن، با هم هم‌نوا می‌شوند و تصنیف یا ترانه‌ای می‌خوانند و از خواندن آن به شوق و وجد می‌آیند و نیرو می‌گیرند. و این فقط عادت و ویژگی مردم ایران نیست، که در تمام نقاط دنیا چنین است، زیرا مردم با موسیقی‌ای که با کلام ترکیب شده باشد رابطه‌ای دیگر دارند.»