اندوه حقیقت

معرفی کتاب اندوه حقیقت

کتاب اندوه حقیقت، نوشته جناب آقای رضا صفائی؛ با رویکردی مستند، بی‌طرفانه و بدون تعارف به تحلیل موضوعات مختلف و تأثیرگذار در زندگی امام حسن (ع) و امام حسین (ع) می‌پردازد و اجمالا نگاهی به زندگی سیاسی و اجتماعی ائمه چهارم (ع) تا نهم‌(ع) نیز می‌اندازد.

فصل اول کتاب با توضیح مختصری از سال‌های ابتدائی زندگی حسنین (ع) شروع شده و به مقوله‌ی جنگ امام حسن (ع) با معاویه پرداخته و پس از آن، به موضوع مهم صلح امام حسن (ع) با معاویه می‌رسد. صلح امام حسن، (ع) در واقع قلب فصل اول است و شامل گزارش‌های مستند تاریخی و تحلیل دقیق آن‌ها می‌باشد. موضوع بعدی دیدگاه امام حسن (ع) و امام حسین (ع) نسبت به صلح را شامل می‌شود و حاوی مطالب جالبی می‌باشد.

فصل دوم ادامه‌ی فصل اول است و به وصیت‌نامه‌ی معاویه درمورد حسین (ع) و ترک مکان او و موارد دیگر پرداخته که مرتبط با جنگ کربلا می‌باشد. محوریت فصل دوم بررسی نامه‌های یزید به والی مدینه و کوفه، و صحت‌سنجی فرمان یزید پیرامون قتل امام حسین (ع) می‌باشد که مهم‌ترین مبحث این فصل است. بررسی موضوعات کمتر پرداخته شده‌ی واقعه‌ی کربلا و انتقاد از انحرافات و باورهای غلط راجع به آن و حوادث پس از جنگ مباحث پایانی این فصل را در بر می‌گیرد.

گزیده کتاب اندوه حقیقت

در سال ۲۳ هجری و پس از قتل عمر، عثمان‌بن‌عفان به خلافت رسید و تا سال ۳۵ هجری در مسند قدرت بود. ماجرای قتل عثمان از شورش اهالی مصر و در اعتراض به شیوه‌ی حکومتداری او شروع می‌شود. زمانی که معترضین به نزدیکی مدینه رسیدند، عثمان امام علی (ع) را واسطه کرد تا آنها را به مصر بازگردانند. امام علی (ع) ازطرفی تمام تلاش خویش را برای خاموش کردن آتش فتنه و جلوگیری از قتل عثمان به کار بستند و در محاصره‌ی اول، مخالفان را منصرف کرده و بازگرداندند و از سویی دیگر، همواره عثمان را نصیحت می‌کردند و لغزش‌هایش را یادآور می‌شدند و او را از خطر شورش مردم و قتل وی برحذر می‌داشتند.

عثمان به معترضان تعهد داد که اعمال و رفتار خود را اصلاح کند و بر منبر رفته و از عملکرد خود توبه و استغفار کرد و مردم را بر آنچه گفت، شاهد گرفت و امام علی (ع) هم از عثمان پیمانی محکم برای مردم می‌گیرند. عثمان از کردار خود سخت پشیمان بود؛ ولی مروان‌بن‌حکم او را رها نمی‌کرد و پیوسته بر تکرار اشتباهات گذشته‌اش استوار می‌ساخت.

امام علی (ع) نیز، چون می‌دیدند عثمان از مروان دست نمی‌کشد، از او نومید گشتند و عثمان هم به این خاطر از ایشان گله‌مند شد و حتی امام علی (ع) را به خیانت در حقش متهم ساخت.. .