بیداری اسلامی

معرفی کتاب بیداری اسلامی

موضوع بیداری اسلامی که در یکی دو قرن اخیر کشورهای اسلامی به ویژه منطقه‌ی خاورمیانه و شمال آفریقا (مرکز جهان اسلام) را فرا گرفته، بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران به مهم‌ترین مسأله‌ی جهان اسلام و روابط مسلمانان و قدرت‌ها تبدیل گردیده است.
امام خمینی(ره) رهبر کبیر انقلاب اسلامی و معمار جمهوری اسلامی موفق شد هویت دینی مسلمانان را که تحت سلطه‌ی استبداد داخلی و استعمار خارجی قرار داشتند احیاء کند. با پیروزی انقلاب اسلامی، بیداری اسلامی سراسر جهان اسلام را فرا گرفت.

بعد از رحلت حضرت امام(ره) اهداف و برنامه‌های انقلاب بر پایه‌ی همان اصول اولیه تداوم پیدا کرد و شعاع نورانی انقلاب اسلامی ایران و بیداری مسلمانان در فرآیند تکاملی خود تحت رهبری حضرت آیت‌الله العظمی امام خامنه‌ای در سایر نقاط جهان گسترش پیدا کرد و ریشه‌های آن محکم‌تر گردید. در همین راستا کتاب بیداری اسلامی، اثر حسین کاظمی‌کرهرودی و شاکر قوامیان؛ تلاش دارد به بررسی بیداری اسلامی در اندیشه‌ی امام خمینی(ره) و امام خامنه‌ای و بعضی مصادیق تأثیر انقلاب اسلامی در جهان اسلام که در سه بخش ذیل تنظیم گردیده، بپردازد.
بخش اول به مبانی جهانی بودن انقلاب اسلامی و بیداری اسلامی از دیدگاه حضرت امام خمینی(ره) و مقام معظم رهبری امام خامنه‌ای در دو فصل جداگانه اختصاص یافته است.
بخش دوم به نمونه‌هایی از تأثیرگذاری انقلاب اسلامی (حزب‌الله لبنان جهاد اسلامی فلسطین، حماس و اخوان‌المسلمین مصر) پرداخته و در بخش سوم موضوع بیداری اسلامی در کشورهایی از قبیل تونس، لیبی، یمن، بحرین، عربستان و مصر مطرح گردیده است.
امید است با ارائه‌ی این اثر، قدمی هر چند ناچیز در طرح و گسترش پدیده‌ی مبارک بیداری اسلامی و تبیین آن در جهان اسلام برداشته شود.

گزیده کتاب بیداری اسلامی

موج اول بیداری اسلامی
از اینجا بود که بحث بیداری اسلامی در جهان اسلام شروع و گسترش پیدا کرد. اولین موج بیداری اسلامی در نیمه‌ی دوم قرن نوزدهم میلادی توسط شخصیت برجسته‌ی اسلامی، «سید جمال‌الدین اسدآبادی» در ایران، هند، مصر و عثمانی شروع شد و توسط «محمد عبده»، «عبدالرحمن کواکبی»، «اقبال لاهوری» و «حسن البنا» تا فروپاشی امپراطوری عثمانی و مدتی بین دو جنگ جهانی اول و دوم ادامه پیدا کرد.
این موج اسلام‌گرایی هنگامی در جوامع مسلمان مطرح شد که آنها در شرایط سیاسی _ اجتماعی خاصی به شرح ذیل قرار داشتند:
1. شروع و گسترش استعمار در جهان اسلام.
2. بی‌خبری مسلمانان از رشد تمدن غرب و عقب ماندگی جوامع اسلامی.
3. سلطه‌ی حکومت‌های استبدادی در جهان اسلام.
4. گرایش به خرافه‌گرایی و فرقه‌سازی در بخش‌هایی از جهان اسلام.
5. شروع مهاجرت سازماندهی شده‌ی یهود به فلسطین (از سال 1881 م).
6. عدم شکل‌گیری دولت _ ملت‌ها در جهان اسلام (تعداد کشورهای مسلمان محدود بود).. .