اهمیت ورزش در قرآن

معرفی کتاب اهمیت ورزش در قرآن 

کتاب اهمیت ورزش در قرآن اثر کیقباد جعفری و یونس کریمی و معین رحمانی‌فر، به منظور گشایش راه ورزشکاران، ورزش دوستان و سایر اقشار جامعه، به بررسی آیاتی از قرآن که بر اهمیت ورزش و نیرومندسازی جسم در کنار تقویت روح اشاره می‌کند، می‌پردازد. نیاز به ورزش و تربیت بدنی نیرومند و قوی چه از جنبه دفاع شخصی و یا کسب معاش و چه از جهت مقابله و رویارویی با طبیعت پیرامونش از اولین روز خلقت بشر به خوبی حس می‌شود و در طول روزگاران نیاز بشر به ورزش و تربیت بدنی انکار ناپذیر بوده و هیچگاه انسان خودش را از آن بی نیاز ندیده است.

مسئله پرورش بدن بعد از پیدایش اسلام، دینی که پیروانش را به تربیت بدنی نیرومند و سالم تشویق می‌کند رواج یافت و به منظور برخورداری از بدنی سالم در بین مسلمین جایگاه ویژه‌ای یافت. این شعار که روح سالم در بدن سالم است مورد تایید اسلام نیز هست زیرا کسی که بدنی ضعیف و تربیت نشده داشته باشد حتی در انجام واجبات دینی هم ناتوان است چه برسد به اینکه بخواهد از حق مظلومی دفاع کند.

در سیره رهبران دینی از جمله علی (ع) به راحتی دیده می‌شود که قدرت بدنی بالا را در راه صحیح و جهت مثبت و نه در راه ظلم به دیگران صرف می‌کردند. با بررسی تاریخچه ورزش در ایران می‌توان دریافت که در میان کشورهای شرقی بدون شک ایران تنها کشوری بود که در نظام تعلیم و تربیت خود تربیت بدنی و ورزش را در اولویت خود قرار داده بود. این در حالی است که چینی‌ها در آن دوره توجه چندانی به ورزش نداشتند و هندویان نیز این کار را بیهوده می‌دانستند.

اما ایرانیان هم به منظور سلامتی و هم فراهم آوردن ارتشی سلحشور به ورزش اهمیت زیادی می‌دادند. در گذشته‌های نه چندان دور، پهلوانان علاوه بر تربیت جسم جوانان به آن‌ها درس آزادی، انسانیت، تقوا و پرهیزگاری می‌آموختند و همچنین مسائل شرعی را نیز به آن‌ها یادآوری می‌کردند. امام خمینی (قدس سره) در جمع ورزشکاران و کارمندان تربیت بدنی درباره ورزش چنین فرمودند: مملکت ما همین طور که به علما و دانشمندان احتیاج دارد به این قدرت شماها هم احتیاج دارد این قدرت وقتی با ایمان باشد، وقتی که زورخانه با قرآن باشد، با ایمان باشد، پشتوانه یک ملت است. وقتی قهرمانان، اسلامی باشند پشتوانه یک ملت هستند. بازوی یک ملت هستند. آنچه که پشتوانه ملت است، پشتوانه اسلام است. 

گزیده کتاب اهمیت ورزش در قرآن

 پس از این که توبه‌اش پذیرفته می‌شود، به شکرانه این نعمت، با خدای خویش پیمان می‌بندد که هیچ گاه پشتیبان مجرمان نباشد؛ یعنی با فرعونیان همکاری نکند و در کنار ستم دیدگان باشد. پس از این ماجرا، موسی علیه السلام مجبور می‌شود از آن شهر بگریزد. وسیله نقلیه در اختیار ندارد و از طرفی باید به سرعت از شهر خارج شود. پیاده به راه می‌افتد و آن قدر پیاده روی می‌کند که کفش‌هایش پاره می‌شوند.

با پای برهنه و شکم گرسنه به راه ادامه می‌دهد و این راهپیمایی، هشت روز به طول می‌انجامد. وی برای رفع گرسنگی، از گیاهان بیابان و برگ درختان استفاده می‌کند. کم‌کم دور نمای شهر "مدین" در افق نمایان شده و موجی از آرامش بر قلب او می‌نشیند. وقتی نزدیک شهر مدین می‌رسد، گروهی از چوپانان را می‌بیند که برای سیراب کردن چهار پایان خود، بر سر چاهی اجتماع کرده‌اند و پایین‌تر از آنها دو زن را می‌بیند که کناری ایستاده و از گوسفندان خود مراقبت می‌کنند، اما به چاه نزدیک نمی‌شوند.

وضع این دختران که بسیار متین و باعفت نیز به نظر می‌رسند و در گوشه‌ای ایستاده‌اند و به آنها فرصت استفاده از آب داده نمی‌شود، توجه موسی علیه السلام را به خود جلب می‌کند؛ به سوی دختران رفته می‌پرسد: کار شما چیست؟ چرا پیش نمی‌روید و گوسفندان خود را سیراب نمی‌کنید؟ می‌گویند: ما گوسفندان خود را سیراب نمی‌کنیم تا چوپانان همگی حیوانات خود را آب دهند و بروند و ما از باقیمانده آب استفاده کنیم. موسی پیش رفته و چوپانان را از سر چاه کنار زده و به آنان اعتراض می‌کند.

وضع چاه به گونه‌ای بود که دارای یک سطل بزرگ بود که آن را چندین نفره از چاه بالا می‌کشیدند و شاید دختران جوان نیز که کناری ایستاده بودند، به همین خاطر بود که نمی‌توانستند خود از آن چاه، آب بکشند و می‌بایست از آبی که چوپانان دیگر بالا می‌کشیدند و اضافه می‌آمد استفاده می‌کردند.