فصل ها *** در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود *** از غروب پاییزی ابان ماه هزارو سیصدو نودو شش نه ماه گذشته است غروب افتاب اخرین روز ماه صفر سفر کرد در اعماق اسمان تو از درد رها شدی و من اسیر درد شدم تو از تب رها شدی و من با بدنی تب دارعذادار شدم درد نبودنت مرا ضعیف و ضعیف تر می کرد گویی تو به سوی دخترت رفته بودی و پدرو مادرت کنار هم اسکان گزیدین و من اواره در پرتگاهی سخت و جان فرسا با روزگار زهر اگین پا می گذاشتم حالا دیگر فصل ها برایم هیچ رنگی نداشت خواهرم درزمستان دختر تابستان همسرم پاییز و جدم بهار من به کدامین فصل دلخوش می بودم امروز دفتر خاطراتت را ورق می زدم دفتری که هیچوقت اجازه نگاه کردن نداشتم امروز به عمق دردهایت ناله زدم
