امام، ایستاده بود با شمشیری ناگزیر و قلبی که اندوه تمام جهان را با خودش حمل می کرد و برای «فردا»ها می سوخت اسب ها و سوارها و شمشیرهای آخته، که بر او فرود آمدند
لبخندی تلخ و خشک: «اللّهُم اَنتَ ثِقَتی فی کُل کرب، و انتَ رَجایی فی کُلِ شِدَّه...» دندان بر دندان فِشُردن و نهیبی بر اسب و شمشیر، ... که تاخت: «در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد حالتی رفت که محراب به فریاد آمد»
خریداران "خورشید کربلا" این کتاب ها را هم دیده اند
