درآمدی بر کاربردی سازی علوم انسانی در ایران

چندی است چون و چرا کردن با کنشگرانِ علوم انسانی و بازپرسیدن از نقش‏ آفرینی و کارآمدیِ دستاوردهایِ ایشان آغاز شده است؛ و شاید، هم زمان با تهی شدن گنجینه ‏ها و سرمایه‏ ها که تاکنون نزد اصحاب مهندسی و پزشکی بود؛ همگنانی که در مهم‏ترین نهادها و سازمان‏ های اجرایی کشور، صدرنشین بودند و هستند. داستانِ گُنه‏ کردنِ آهنگر است در بلخ و گردن‏ زدن زرگرِ بی‏نوا در شوشتر. به ‏هر حال، حُکم این است:

علوم انسانی را کاربردی کنید.

گمان نزدیک به باورمان این است که کاربردی کردن علوم انسانی، به‏ درستی، در گروِ گفتگو با اندیشه‏ انسانی است که در همین دایره، گردش و پژوهش می‏ کند. غیاب صاحب ‏نظران رشته ‏های علوم انسانی در شوراهای سیاستگذار؛ و به بیراهه رفتن بسیاری آیین‏ نامه‏ ها و دستورالعمل‏ ها و ابلاغیه‏ ها، آزموده ‏ای است که دوباره آزمودنش خطاست.

به ‏همین سبب، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی برآن شد تا در جریانِ پیش‏ آمده، نقشی پویا و رهنما داشته باشد.