آخرین لبخند

زندانیان مانند پرنده ای اسیر قفس بودند که با به یاد آوردن هوای بیرون و سیر در گذشته، روحشان را از قفس تنگ جسم خارج می کردند، تا به این وسیله روح امید را در خود زنده نگه دارند و خداوند به آن ها قدرتی داده بود تا بتوانند با این فضای دردناک و وحشیانه محیط سازگار شوند و با دعا کردن و سیر در ملکوت همه چیز را فراموش کنند.

آن ها تنها به هدف مقدس خود فکر می کردند و به دردها و تحمل آن از زاویه دیگری می نگریستند و تجارتی می کردند که رضایتمندی آن از نوع تجارت دنیایی نبود.

این داستان بر اساس رشادت ها، شجاعت و استقامت زندانیانی که در دفاع مقدس اسیر زندان استخبارات بغداد بودند نگاشته شده است.