کتابشناسی ملی

شابک

سال نشر

صفحات کتاب

کنگره

دیویی

<h2 style="text-align: justify;">معرفی کتاب دوران داوری</h2>
<p style="text-align: justify;">جلد نخست از مجموعه کتاب&zwnj;های &laquo;داستان فیلسوفان&raquo; با عنوان <strong>دوران داوری</strong> که روایتی مستند از زندگی رضا داوری&zwnj;اردکانی فیلسوف ایرانی است، به قلم حامد زارع در نشر صاد منتشر شده است.</p>
<p style="text-align: justify;">این کتاب شامل وقایع&zwnj;نگاری فرهنگی و فکری هشتاد و نه سال زندگی آقای دکتر رضا داوری&zwnj;اردکانی استاد ممتاز دانشگاه تهران و رئیس فرهنگستان علوم است. به دلیل مواجهات و مباحثات داوری اردکانی با چهره&zwnj;های پرشماری از تاریخ اندیشه معاصر ایران از دهه چهل خورشیدی تا به امروز، <strong>دوران داوری</strong> را می&zwnj;توان دربردارنده داستان روشنفکران و فیلسوفان ایرانی در قرن گذشته دانست.</p>
<p style="text-align: justify;">داستانی که اگر چه داوری نقش اول آن را بر عهده دارد، اما روایت&zwnj;گر شخصیت، فردیت و موقعیت&zwnj;های مهم فکری و فرهنگی در دهه&zwnj;های گذشته است. سال&zwnj;هایی که جلال آل&zwnj;احمد و احمد فردید روشنفکرش، حسین نصر و داریوش شایگان آکادمیسینش، غلامحسین صدیقی و مظفر بقایی سیاستمدارش، مصطفی رحیمی و غلامحسین ساعدی نویسنده&zwnj;اش و علی شریعتی و عبدالکریم سروش سخن&zwnj;سرایش بوده&zwnj;اند.</p>
<p style="text-align: justify;">در این کتاب به همه این چهره&zwnj;ها پرداخته شده و داستان مواجهه داوری با آنان در قالب داستانی پرهیجان، اما مستند روایت شده است. در واقع <strong>دوران داوری</strong> ناداستانی برای درک یک روایت است: روایت مواجهه و چه بسا مبارزه روشنفکری با خرد فلسفی. فهرست و بخش&zwnj;بندی فصول کتاب <strong>دوران داوری</strong> مطابق با فراز و فرود زندگی رضا داوری در هفت فصل تدوین شده که عناوین آن عباتست از: عبور از یونانِ کوچک (۱۳۳۴-۱۳۱۲)، هوای تجدد تهران (۱۳۳۸-۱۳۳۴)، شاه&zwnj;نشینِ فلسفه (۱۳۴۶-۱۳۳۸)، در حلقه رندان (۱۳۵۸-۱۳۴۶)، نسیان غرب&zwnj;زدگی (۱۳۷۰-۱۳۵۸)، نفحات فرهنگ (۱۳۸۶-۱۳۷۰) و زبانِ سُرخِ توسعه&zwnj;نیافتگی (۱۴۰۱-۱۳۸۶) فصول این کتاب را تشکیل می&zwnj;دهند.</p>
<p style="text-align: justify;">آقای حامد زارع نویسنده کتاب در مقدمه خود درباره هدفش از نگارش مجموعه &laquo;داستان فیلسوفان&raquo; نوشته است: کتاب&zwnj;های این مجموعه رساله&zwnj;های تفسیری نیستند، بلکه داستانی با محوریّتِ زندگی&zwnj;نامه سه فیلسوف ایرانی است. زندگی&zwnj;نامه&zwnj;ای که تا کنون نوشتنِ آن به تعویق افتاده و این قلمِ بی&zwnj;قرار، زیر بار نگارش آن رفته است. مجموعه &laquo;داستانِ فیلسوفان&raquo; متشکل از کتاب&zwnj;هایی ساده، اما فاخر است که زودیابی و دسترسی آن برای خواننده مورد توجه نویسنده بوده است. البته همه&zwnj;فهم بودن مجموعه، نباید به معنای دم&zwnj;دستی بودن آن ترجمه شود. چه اینکه اگر فهمِ این کتاب&zwnj;ها آسان است، به این خاطر است که نویسنده، داستانِ فیلسوفان را داستانِ خودش انگاشته است. گویی همه داستان برای خودش اتفّاق افتاده باشد. این نکته بیش از آنکه اظهار فخری باشد، ناشی از واقعیتی پانزده ساله است که نشان&zwnj;گر حشر و نشر تقریباً همه&zwnj;جانبه راقم این سطور با متفکّران نامدار معاصر ایران است. متفکّرانی که هر یک راهی را رفته و می&zwnj;روند، اما همه در شاهراهِ سرزمینِ ایران قرار دارند و در چهل سال اخیر هر روز نامدارتر از دیروز شده&zwnj;اند.</p>
<p style="text-align: justify;">وی همچنین در مورد دلیل انتخاب زندگینامه رضا داوری به عنوان کتاب نخست آورده است: همان&zwnj;طور که فلسفه امریکایی بین دو جنگ جهانی با آغوش باز به استقبال نظریه انتقادی رفت، فلسفه ایرانی نیز پس از انقلاب ۱۳۵۷، بر خلافِ چیزی که تصوّر می&zwnj;شود، به تدریج آغوش خود را به روی برداشت و یا حداقل تصوری از سکولاریسم گشوده است.</p>
<p style="text-align: justify;">از سوی دیگر در عصرِ جمهوری اسلامی، ایرانیان بیش از هر عصر دیگری به دنبال فیلسوفانی همه فن حریف بوده&zwnj;اند تا با امتیاز جامع&zwnj;الاطرافی بودنشان، بتوانند در بحث&zwnj;های عمومی وارد شوند و سخن&zwnj;ساز وجدان عمومی ایرانیان در مواجهه با مسائل مختلف شوند. اختصاص نخستین کتاب مجموعه &laquo;داستانِ فیلسوفان&raquo; به رضا داوری با مطمح&zwnj;نظر داشتن همین نگرش بوده است. داوری نه تنها بیش از هر فیلسوف معاصر ایرانی از تَر دامنی بیم به خویش راه نداده و در بحث&zwnj;های حوزه عمومی مشارکت کرده است، بلکه دامنه مباحث او به مسائلی نظیر فوتبال نیز می&zwnj;رسد. او از این حیث، در اوج کهنسالی، تصویر روزآمدی را از متفکری همه فن حریف عرضه کرده است. در تاریخِ فلسفه قرن بیستم این باور وجود دارد که ویتگنشتاین چنان می&zwnj;نویسد که انگار هیچ چیزی نخوانده و هایدگر چنان می&zwnj;نویسد که انگار همه چیز را خوانده است. بی&zwnj;آنکه خواسته باشیم این باور را به تاریخِ اندیشه ایرانِ معاصر ترجمه کنیم باید اذعان کنیم که رضا داوری اردکانی از نثری بهره می&zwnj;برد که اگر چه با شیوه&zwnj;های مرسوم نگارش در دپارتمان&zwnj;های علوم انسانی دانشگاه&zwnj;ها متفاوت است، اما یگانه نثری است که با اختیار کردن موضعی بینابین فلسفه و ژورنالیسم، عمیق&zwnj;ترین تاملات مبتنی بر ایده&zwnj;های فیلسوفانه و مهم&zwnj;تر از آن بحران&zwnj;های علوم انسانی و اجتماعی را روایت می&zwnj;کند. شاید به همین خاطر است که در میان فیلسوفان ایرانی اندک افرادی پیدا می&zwnj;شوند که آثارشان برای عامه مردم قابل فهم باشد و داوری از این بابت یک چهره متمایز محسوب می&zwnj;شود. چه اینکه او علیرغم اختیار کردن زبانی دشوار و یا حداقل دیرفهم، به این دلیل که نویسنده&zwnj;ای خودآگاه است، نوشته&zwnj;هایش کم و بیش مورد استفاده عموم مردم قرار می&zwnj;گیرد.</p>
<h2 style="text-align: justify;">گزیده کتاب دوران داوری</h2>
<p style="text-align: justify;">روزهای نخست پاییز بود. با عجله&zwnj;ای که بیشتر ناشی از اشتیاق بود تا وسواس سرموقع&zwnj; رسیدن به قراری که برخلاف انتظارم به&zwnj;راحتی و سادگی تنظیم شده بود، سربالایی خیابان دربند را با گام&zwnj;هایی شتابان طی می&zwnj;کردم. نمی&zwnj;دانم از سر شوق یا از فرط شتاب بود که صدای آبی را که پای چنارهای کهن&zwnj;سال شمیرانات روان بود، نشنیدم؛ هرچند کم&zwnj;جانی برگ&zwnj;ها در آستانۀ خزان پررنگ&zwnj;تر از آنی بود که نبینم. به مسیر فرعی مورد&zwnj;نظرم که رسیدم، وارد کوچه شدم و از زیر سایۀ گستردۀ چنارهایی که دو بر خیابان اصلی را پر کرده بودند، گذشتم. هنوز آفتاب کم&zwnj;رمق قبل از ظهر ماه مهر به صورتم نتابیده بود که خود را روبه&zwnj;روی ورودی ساختمان محل قرار یافتم.<br>دالانی نه&zwnj;چندان پهن که سقف کوتاه آن مُنقّش به کاشی&zwnj;هایی بود که با تسامح، مسجد شاه میدان نقش جهان را به&zwnj;خاطر می&zwnj;آورد. از درب ورودی -کاش چوبی بود و هارمونی ساختمان را تکمیل می&zwnj;کرد- رد شدم و با عبور از یک سراچه به سالنی رسیدم که گوشۀ سمت چپ آن راه&zwnj;پلّه&zwnj;ای نیمه&zwnj;دوّار با نرده&zwnj;هایی ظریف و پلّه&zwnj;هایی مفروش قرار داشت و هر مراجعه&zwnj;کننده&zwnj;ای را به&zwnj;سمت خود فرامی&zwnj;خواند. چلچراغی بزرگ در کانون سقف سالن قرار داشت و سرتاسر سقف منقوش به گل و مرغ&zwnj;هایی بود که چندان زیبا نقاشی نشده بودند؛ نقش&zwnj;هایی نه برای احیای هنر سنّتی، بلکه بیشتر برای احترام به این هنر به کار گرفته شده بود. در مرز سقف و دیوار، آینه&zwnj;کاری هم به این نقاشی افزوده شده بود.&nbsp;</p>

دوران داوری

حامد زارع

<h2>نشر صاد</h2>

<p>نشر صاد که عنوان احیاگر عظمت کهن ایران زمین را برای خود برگزیده است. در سال 1399 یک انتشارات کوچک خصوصی با پشتیبانی سازمان تبلیغات اسلامی شکل گرفت. بنابراین بود که انتشاراتی شکل بگیرد که تمرکز کار را روی آثار و زندگینامه های بزرگان ایران زمین و همچنین کتاب هایی پر محتوا درباره ادبیات کهن ایران بگذارد. ابتدای کار قرار بود که این نشرفقط در زمینه تولید و انتشار کتاب الکترونیک کار کند اما به مرور زمان به چاپ کتاب های کاغذی نیز مشغول شد.</p>

<h2>خودنویس نشر صاد</h2>

<p>یکی از شاخه های صاد؛ نشر خودنویس است که عرصه فعالیت نویسندگان جوان و نوقلم می باشد. خودنویس اول در جام جم شروع به فعالیت نمود اما بعد از راه اندازی نشر صاد به این نشر منتقل شد.</p>

<h2>مدیر نشر صاد</h2>

<p>در حال حاضر نشر صاد با مدیریت میرشمس الدین فلاح هاشمی تمرکز خود را بر روی احیای هویت ایرانی گذاشته است و در کنار چاپ آثار بزرگانی مثل فردوسی، سعدی و حافظ؛ مشغول تدوین و انتشار زندگینامه و آثار بزرگانی از کشورمان است که کمتر شناخته&zwnj;اند. همچنین در قالب خودنویس به پرورش و کشف استعدادهای جوان در حیطه نویسندگی و تشویق آنها به نگارش آثاری با هویت ایرانی اسلامی می پردازد.</p>

<h2>تلفن نشر صاد</h2>

<p>تلفن: 02166470016<br />
آدرس نشر صاد: تهران، خیابان انقلاب اسلامی بین ابوریحان و فلسطین، بن بست سروش پلاک 2</p>


نشر صاد

تعداد صفحات نسخه دیجیتال

نوع جلد

وزن

کتاب

رمان، داستان و شعر

زندگی نامه و خاطرات

روایتی از هشتاد و نه سال زندگی رضا داوری‌اردکانی

کتابخوان و فروشگاه کتاب

نظرات کاربران و نقد و بررسی دوران داوری