صفحات کتاب

کنگره

دیویی

کتابشناسی ملی

شابک

سال نشر

<h2 style="text-align: justify;">معرفی کتاب انارستان</h2>
<p style="text-align: justify;"><strong>کتاب انارستان</strong>، اثر حسین شیردل؛ داستانی متفاوت و جذاب از جنگ است. این اثر در قالب رمان به رشته تحریر در آمده و بیشتر از اینکه خاطرات رزمنده&zwnj;ها را بیان کند، جنگ را عریان به تصویر می&zwnj;کشد و این ویژگی باعث شده که این کتاب نسبت به آثار منتشر شده دیگر با همین موضوع متمایزتر شود.</p>
<p style="text-align: justify;">داستان در روستایی به نام &laquo;انارستان&raquo; رخ می&zwnj;دهد. راوی با شخصیتی عاطفی و غلیظ داستانش را روایت می&zwnj;کند. همین نگاه به شدت عاطفی و اتفاق&zwnj;های ناگواری که در زندگی&zwnj;اش رخ می&zwnj;دهد، سیر او را به نوعی وارد بزنگاه جنگ می&zwnj;کند. او جنگ را باز هم عاطفی می&zwnj;بیند. او جنگ را با همه حوادث عریان می&zwnj;بیند و روایت می&zwnj;کند. طعم تنهایی و شیمیایی را می&zwnj;چشد و با کوله باری توأمان از اندوه و امید به دیار خویش باز می&zwnj;گردد.</p>
<h2 style="text-align: justify;">گزیده کتاب انارستان</h2>
<p style="text-align: justify;">وقتی برگشتم خانه هنوز بی&zwnj;هوش بودی. به پستانت تازه شیر افتاده بود. چند قطره از شیر تازه چکیده، مثل شبنمی نشسته بود روی گل&zwnj;های بنفشهٔ روی پیراهنت، گلبرگ&zwnj;ها را تر کرده بود. انگار بنفشه&zwnj;ها را تازه شسته باشند. انگار باران باریده باشد و باران فقط روی یکی دو تا گل باغچه باریده باشد. ننا هی اشک می&zwnj;ریخت و پاهایت را توی لگن مسی و کدر جهیزیه&zwnj;ات پاشویه می&zwnj;کرد. همراه نمک، کمی گلپر هم ریخته بود توی آن آب ولرم.</p>
<p style="text-align: justify;">هی با دست&zwnj;های استخوانی لاغرش چنگ می&zwnj;زد به کف پا، پاشنه و انگشت&zwnj;ها را مالش می&zwnj;داد. هی شصتش را می&zwnj;کشید روی سینه پاهایت. رد شصت را می&zwnj;کشید تا روی پاشنه، دوباره از پاشنه می&zwnj;کشید تا زیر انگشت&zwnj;ها. مدام &laquo;یا شافی، یا شافی&raquo; می&zwnj;&zwnj;گفت و لحظه&zwnj;ای لب&zwnj;هایش آرام نمی&zwnj;شد. نگاهی به گهوارهٔ گوشهٔ اتاق انداختم. ولو شدم. پشتم محکم چسبید به دیوار، انگار تکان خورد چهارستون اتاق. زمین خوردن مرد که چیز کمی نیست. مرد که زمین بخورد عرش خدا به لرزه در می&zwnj;آید، حالا مردش مرد باشد یا نامرد، فرقی ندارد! مهم زمین خوردن است، کم آوردن است، شکستنِ کمر است. طاقتِ سوخته است، توانِ رفته است. قیژ قیژ قدم&zwnj;ها روی برف است؛ برفی که تا زانو باریده باشد.</p>
<p style="text-align: justify;">برفی که سر راه زائو باریده باشد. ننا نگاهم کرد. &nbsp;زبان بی&zwnj;جانش توی دهانِ خشکیده و بی&zwnj;دندانش دور خورد و مبهم به من فهماند آب توی لگن را گرم کنم. خوب این کارها را بلد است. خودش می&zwnj;گفت خوابی دیده و در آن خواب به او گفته&zwnj;اند بشود زائوی روستای خودش. توی خواب هم آن زن نورانی سرش را آورد زیر گوش ننا و ذکری را به او تلقین کرد؛ ذکر &laquo;یا شافی&raquo; را. خودش می&zwnj;گوید این اسم خدا، ذکر مسیح پیغمبر بوده. مسیح با همین ذکر مرده&zwnj;ها را زنده می&zwnj;کرد و گنجشک مردهٔ توی دستش را روح می&zwnj;دمید.</p>
<p></p>

کتابخوان و فروشگاه کتاب

نظرات کاربران و نقد و بررسی انارستان