صفحات کتاب

کنگره

دیویی

کتابشناسی ملی

شابک

سال نشر

<h2>&nbsp;معرفی کتاب بینایی</h2>
<p style="text-align: justify;">کتاب &laquo;<strong>بینایی</strong>&raquo;، نوشته ٔامین بابازاده کتابی متفاوت و البته قابل تأمل درباره عاشورا است؛ این کتاب در انتشارات <strong>شهید کاظمی</strong> به چاپ رسیده است.</p>
<p style="text-align: justify;">کتاب &laquo;بینایی&raquo; روایت مستقلی از اصحاب امام غیر از بنی&zwnj;هاشم تا شهادت آن هاست. وجه تمایز کتاب &laquo;بینایی&raquo; در مقایسه با کتاب&zwnj;های دیگری که در باب عاشورا نوشته می&zwnj;شود، در این است که در این کتاب بخش &laquo;بیان&raquo; وجود دارد که وجود آن جهت فضاسازی روایی و تاریخی است؛ قسمت بیان اشاره به نکته&zwnj;هایی از رفتار و گفته&zwnj;های اصحاب و امام خطاب به اصحاب است که جنبه&zwnj;های معرفتی و تاریخی دارند. کتاب روایتی مستند است از زندگی اصحاب اباعبدالله الحسین(ع) در عاشورا؛ این کتاب روایت اصحاب اباعبدالله (ع) غیر از بنی&zwnj;هاشم است و فقط در صورت ضرورت روایت&zwnj;هایی از اصحاب بنی&zwnj;هاشم در کتاب آمده است.</p>
<p style="text-align: justify;">در پارهٔ نخست و بعد از مقدمهٔ کوتاهی دربارهٔ سال&zwnj;های پایانیِ خلافت معاویه و گرفتن بیعت برای یزید، نویسنده سراغ همراهان حضرت می&zwnj;رود و مخاطب را با اصحاب امام از قبایل گوناگون عرب آشنا می&zwnj;کند. معرفی اصحاب در این کتاب بر اساس قبیلهٔ آن&zwnj;ها است تا هر کدام از اصحاب، در دسته و تیرهٔ خود شناخته شوند و از این رهگذر، پی به رابطهٔ برخی اصحاب با هم ببریم؛ آدم&zwnj;هایی ظاهراً معمولی که همگی گرد شمع وجود امام جمع شدند. شخصیت&zwnj;پردازی اصحاب و سطح علمی و نوع زندگی آن&zwnj;ها در این بخش مورد توجه بوده است. نکته اینکه درباره بعضی از یاران امام جز یک یا دو خط مطلب در تاریخ وجود ندارد. درباره تعداد یاران و اسامی آن&zwnj;ها کتاب &laquo;ابصارالعین فی انصار الحسین&raquo; از استاد سماوی منبع اصلی قرار گرفته است و نوع دسته&zwnj;بندی قبیله&zwnj;ای یاران در فصل اول از کتاب ابصارالعین استفاده شده است. روایت&zwnj;ها اما عیناً از کتاب ابصار نیست و از منابع دیگر برای روایت استفاده شده است.<br>پارهٔ دوم کتاب، خواننده را به روز تاسوعا می&zwnj;برد؛ روز نهم محرم سال 61. و همهٔ آن&zwnj;هایی را که در پارهٔ اولِ کتاب با آن&zwnj;ها آشنا شدیم، در روز نهم محرم می&zwnj;بینیم و می&zwnj;شنویم. پاره آخر کتاب نیز &laquo;روز دهم&raquo; است که مقتل اصحاب اباعبدالله(ع) و آنچه بر آن&zwnj;ها رفته است؛ استفاده از هفت منبع معتبر درباره اصحاب عاشورایی برای نگارش این کتاب از ویژگی&zwnj;های روایت مستند بینایی است. کتاب &laquo;بینایی&raquo;، تذکر این نکتهٔ تکان&zwnj;دهنده و بی&zwnj;نهایت جدی است که نحوهٔ مرگ، زمان و مکان مرگ ما، نتیجهٔ مستقیم انتخاب&zwnj;ها، تصمیم&zwnj;ها و حتی نحوهٔ زندگی ما است؛ بزنگاه&zwnj;هایی که دوراهیِ جهنم و رحمت خدا است.</p>
<h2>گزیده کتاب بینایی</h2>
<p style="text-align: justify;">سال 60 هجری هنوز به پایان نرسیده است که با مرگِ معاویه شرایط جامعه اسلامی تغییر می&zwnj;کند. معاویه در سالهای پایانیِ عمر خویش تمام تلاش خود را بر این مبذول داشت تا بساط حکومت یزید بر جهان اسلام را بگستراند. در این میان مهمترین مهره&zwnj;ها را که قطعا سد محکمی در برابر جانشینی یزید بودند، از میان برداشت و عده&zwnj;ای را که مدعی جانشینی و خلافت بودند، اما در میان مردم جایگاهی نداشتند با وعده&zwnj;وعید خام کرد و خرید؛ در مدینه اما عبدالله&zwnj;بن&zwnj;عمر، عبدالله&zwnj;بن&zwnj;زبیر، عبدالرحمن&zwnj;بن&zwnj;ابی&zwnj;بکر و حسین&zwnj;بن&zwnj;علی سخت با جانشینی یزید، مخالفت کردند؛ مردم مدینه هم به خاطر عدمِ بیعت بزرگانشان از بیعت امتناع کردند.<br>خبر به معاویه رسید و او در سفر آخرِ خود به مدینه که در برگشت از همان سفر بیمار شد و دو سال بعد بر اثرِ همان مریضی از دنیا رفت، تمام تلاش خود را به کار بست تا آن ها را به بیعت مجبور کند؛ وقتی عزم راسخ آن ها در عدم بیعت را دید، جلسه&lrm;ای با حضور اهالی مدینه ترتیب داد و از سرانِ مخالف دعوت کرد؛ در آن جلسه بالای سر هرکدام از آن ها دو سرباز که شمشیر به کمر داشتند گمارد و به رئیس محافظانش دستور داد که اگر از ایشان کلامی در مخالفت و یا حتی تایید گفته های او شنیدند با شمشیر بزنند و بعد به مردم مدینه که در جلسه حاضر بودند گفت: اینها سروران و بزرگان مسلمانان هستند که امری بدون آن ها انجام نمی پذیرد و همانا آن ها به بیعت با یزید رضایت داده&zwnj;اند، پس شما نیز به نام خدا بیعت کنید!<br>وقتی معاویه مُرد خبر رسید که والی مدینه از طرف یزید مامور شده تا از سرانِ مردمِ مدینه بیعت ستاند واگر مخالفتی دید گردنشان را بزند و سرهایشان را نزد او بفرستند.&nbsp;<br>حسین&zwnj;بن&zwnj;علی از بیعت سرباز زد و وقتی برایش مسجّل شد که حکومت قصد کشتنش را دارد، مدینه را به قصد مکه ترک کرد. خبر عدم بیعت حسین و سفر او به مکه بزودی در جهان اسلام پیچید و علما و بزرگان در بلاد دیگر را به واکنش واداشت؛ در نامه&zwnj;هایی به حسین نوشتند که به سوی ما بیا!&nbsp;</p>

کتابخوان و فروشگاه کتاب

نظرات کاربران و نقد و بررسی بینایی