دامون براون در کتاب سایه ی مجازی ما، به ثبت خاطرات و یادبودها در ابزارهای مجازی اشاره کرده و به چگونگی ایجاد این سایه در زندگی ما پرداخته است. سایه ای فیزیکی، که نشانی از موقعیت واقعی خود ماست و ما اکنون در آن سایه به سر می بریم. هرچند این سایه مقدار کمی عقب تر است.

دامون براون (Damone Brown) معتقد است توجه اصلی ما باید بیشتر معطوف به گشودن حقیقت زندگی پیش روی مان باشد تا مستندسازی و ساختن تاریخچه زندگی مان. در فصل های نخست کتاب سایه مجازی ما (Our virtual shadow) به ایجاد نشان هایی در ذهن مان برای یادآوری تجربه ها و خاطرات اشاره شده است و این که نشان ها، فضایی از ذهن ما را اشغال می کنند. به علاوه برای ایجاد چنین نشان هایی باید لحظات خوشی را که می توانیم داشته باشیم، فدای ثبت آن ها کنیم.

وجود چنین فضایی در ذهن، منجر به ایجاد سایه ای غیر واقعی برای ما می شود که همیشه ذهن ما را با خود درگیر می کند و یا به عبارتی همیشه دنبال ماست. در ادامه نیز از محاسن و معایب فناوری برای ثبت لحظات در حافظه های رایانه ای و شبکه های اجتماعی سخن به میان آمده است. دامون براون از یک تجربه شخصی درباره سایه مجازی اینگونه روایت می کند: هنگامی که درحال توییت کردن با گوشی همراه بودم، به تیر چراغ برق خوردم. بی شک فناوری تلفن همراه و اینترنت، زندگی ما را تغییر داده است و کسی تاکنون در ردّ این حرف، استدلالی ارائه نکرده است.

بحث حقیقی ما درباره ی تعارض میان مستندسازی زندگی مان و آن زندگی واقعی است که در حال سپری کردن آن هستیم. انفجار شبکه های اجتماعی، تالارهای گفت وگو و سایت های دریافت کننده ی پیام ها و اخبار بسیار کوتاه، بازتاب دهنده ی علاقه ی روزافزون ما در پی گیری اطلاعاتی هستند که دوست داریم جمع خودمان و دیگر افراد را در دانستن آن ها سهیم کنیم. امروزه عادت کرده ایم لحظه های زندگی خود را ضبط کنیم و به حافظه های رایانه ای بسپاریم.

اغلب، پیام دهندگان به شبکه های اجتماعی را در علاقه ی روزافزون خود برای به اشتراک گذاشتن اطلاعات، مقصر دانسته و خودمان را بی تقصیر می دانیم.ما می خواهیم تویتر، فِیس بوک و پایگاه های اینترنتی که برای ثبت اظهار نظرات هستند را در تصنّعی بودن و عدم هیجان زندگی روزمره مان مقصر بدانیم. ما هنوز نمی دانیم چرا علاقه مند هستیم وانمود کنیم مسایل پیش پا افتاده ی زندگی ما، موضوعات با شکوهی هستند. خود بزرگ سازی و خود شیفتگی، از ویژگی های جدید انسان ها نیستند. ما همیشه درباره ی خودمان تعریف های شاعرانه ای داریم.

اما این تمجیدها بر اساس سنت، به دست نوشته هایی محدود می شوند که امروزه در انزوا هستند. دفتر خاطرات روزانه ی مندرسی که کنار رخت خواب جا خوش کرده اند، دست نوشته هایی که به دست عاشقان می رسیدند و یادداشت هایی که میان جلدی چرمین، به زردی می زنند، از این دست شمرده می شوند.بدیهی است این ابزار سنتی و قدیمی برای ثبت خاطرات هنوز رواج داشته و کارایی دارد، اما در شرایط کنونی راضی کننده نیستند. نیاز کنونی ما ثبت خاطراتمان در صندوق ذخیره ی مجازی یا بر صفحه های تالارهای گفت وگو در شبکه ی اینترنت است.

دیگر خبرهای خصوصی و محرمانه به صورت آشکار درآمده و جنبه ی عمومی پیدا کرده اند. بدون شک مسؤولیت بخشی از این مسأله بر عهده ی فناوری است. اما عمومیت یافتن مسایل شخصی پیچیده تر از آن است که به نظر می رسد. در کتاب سایه مجازی ما حقیقتی را کشف می کنیم. آن این است که توجه اصلی ما بیشتر متوجه مستندسازی و ساختن تاریخچه ای برای زندگی مان است. در حالی که باید معطوف به کشف حقیقت زندگی پیش رویمان باشد.

باید درباره ی سایه ی فیزیکی خود بیاندیشیم و این که چگونه با تأثیرات خارجی می توان آن را از شکل طبیعی خود خارج کرد. چطور چاقی و فربهی فردی که در یک فضای سه بعدی قرار دارد، روی یک سطح صاف که همان تصویر وی است، بر کاغذی نازک انعکاس پیدا می کند. این که چگونه می توان تصویر به وسیله ی دیگران یا حتی خود فرد، طوری دستکاری شود که انعکاس دهنده ی چیزی باشد که در واقع درست نیست. مشابه چنین چیزی برای سایه ی مجازی ما نیز اتفاق می افتد.

در دنیای جدیدمان سایه های خود را با زندگی حقیقی مان اشتباه می گیریم. مستندسازی زندگی مان چیز جدیدی نیست اما مقدم ساختن سایه ی زندگی بر اصل آن، مسأله ی عمده ی دنیای مدرن است. تناقض کنونی میان تجربه ی زندگی و مستندسازی آن، به پیش از شروع عصر فناوری و دست کم به دوران کهن ابداع خط باز می گردد. در گذشته، برای تهیه ی مستنداتی از زندگی، قالب بندی مشخصی داشتیم. با این حال نگران کشمکش میان تجربه ی زندگی و به تحریر درآوردن آن نیز بودیم. پس از آن ابزارها احساس نیاز ما برای ثبت خاطرات برجسته را برآورده کردند، اما این ابزارها ما را از زندگی واقعی که در حال سپری کردن آن هستیم، دور نگاه داشته اند.

در حال حاضر، ما در غایت مأموریت نابخردانه ی خود هستیم، مأموریتی که بر اساس آن همه چیز را قربانی حفظ خاطرات زندگی خود می کنیم. حتی اگر در حال حاضر این ثبت کردن سبب نقصان در زندگی ما شود. در بخشی از کتاب سایه مجازی ما می خوانیم:مشترکات عجیبی میان نوشتن و نقاشی کشیدن وجود دارد. تصاویر نقاشی طوری ایستاده اند و به ما می نگرند که گویی زنده هستند. اما اگر کسی از آن ها چیزی بپرسد، بی شک نمی توانند پاسخی بدهند. این درست همانند کلمات نوشته شده است. وقتی به کلمات یک سند مکتوب، ناجوانمردانه یورش برده می شود، به پدری برای پشتیبانی نیاز خواهد داشت.

آنان هرگز نمی توانند به تنهایی از خود دفاع کنند و به حمایت از خود برخیزند.سقراط معتقد است کلمات آن طوری که بیان می شوند معنی می شوند، نه آن طور که نوشته می شوند. رها کردن ناقص و ابتر آن ها بر روی سند کاغذی، به مثابه ی آن است که پدری فرزند بی دفاعش را تنها بگذارد.مشکل دیگری که سقراط مطرح می کند ندانستن مخاطبانی است که کلمات برای آن ها نوشته شده است. بر خلاف مکالمه ای که بین دو نفر انجام می گیرد و هر دو طرف مخاطب خود را می شناسند، هر کس می تواند برگی از یک نوشته را بخواند.

آن وقت چگونه می توانیم مباحث مکتوب را مناسب با خواننده ی دیگر تنظیم کنیم؟ یا در حالت بدتر، اگر نوشته ها به دست خواننده ای بیافتد که پیش بینی آن را نمی کردیم، چه خواهیم کرد؟ تا پیش از الفبای مدرن ما، تمام داستان ها، مباحثات، گفت وگوها و تواریخ، زبان به زبان از یک نسل به نسل دیگر منتقل می شد. داستان سرایی گریوت ها یعنی کسانی که بانی حفظ، حراست و انتقال ادبیات و سنن تاریخی در میان اقوام بودند، درون خانواده ها، شهرها وکشورها موجب اشتراک اندیشه ها می شد. سقراط می نویسد: با تاریخ مکتوب، اشیای بی روح آن طور که ما قبول داریم تداعی می شوند، و نمی توان آن ها را با مخاطب خاصی مطابقت داد.

نظرات کاربران و نقد و بررسی سایه مجازی ما