صفحات کتاب

کنگره

دیویی

کتابشناسی ملی

شابک

سال نشر

<h2>معرفی کتاب دال&zwnj; بر&nbsp;</h2>
<p><strong>کتاب دال بر</strong> نوشته محدثه کریمی می&zwnj;باشد و <strong>انتشارات شهید کاظمی</strong> آن را به چاپ رسانده است. دال نام حرف دهم الفبای فارسی است. در لغت&zwnj;نامۀ دهخدا &laquo;در اصطلاح، خمیده و کج و منحنی است. منحنی و ناراست همانند دال. دلالت&zwnj;کننده. ره&zwnj;نماینده. گاه دال را دلیل نیز خوانند. &raquo; دال حرفِ اول دست است.</p>
<p>حرف اول دوختن، دوست و دوستی، یا دشمنی.دال وقتی از انگلیسی برگردانده شده باشد به&zwnj;معنای &laquo;عروسک &raquo; است. دالبُر را خیاط&zwnj;ها به نوعی یقه می&zwnj;گویند. دالبُر یعنی آنچه به&zwnj;شکل دال بریده شده باشد.<span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma, sans-serif;"><o:p></o:p></span></p>
<h2>گزیده کتاب دال&zwnj; بر</h2>
<p>همۀ آدم&zwnj;ها از یک جایی به&zwnj; بعد، دنبال عنوان می&zwnj;گردند. یکی دوست دارد مهندس باشد، یکی دکتر و یکی هم رئیس. خیلی&zwnj;ها هم دنبال عنوان شغلی نیستند. ولی باز دنبال یک موقعیتی هستند که برایشان عنوان بیاورد. که تا یک نفر اسم&zwnj;شان را می&zwnj;شنود، اولین چیزی که به ذهنش می&zwnj;آید همان کلمه باشد. بعضی هم قبل از آنکه حتی معنای این چیزها را بدانند، عنوان&zwnj;دار می&zwnj;شوند.</p>
<p>دست تقدیر یا هر چیز دیگری که بخواهید اسمش را بگذارید برایشان رقم می&zwnj;زند؛ خوب یا بد. من هم یکی از همین &laquo;بعضیها &raquo; بودم. از وقتی یاد دارم نگاه آشنا و غریبه روی سرمان سنگینی می&zwnj;کرد. بعدها فهمیدم ما را به&zwnj;چشم &laquo;فرزندطلاق &raquo; نگاه می&zwnj;کنند. دو کلمه&zwnj;ای که توانست قد همۀ نفس&zwnj;هایی که کشیدیم روی زندگیمان اثر بگذارد. زندگی من و خواهر و برادرم، فائزه و فریبا و فرزاد.</p>
<p>از ذوق، روی پا بند نبودم. بالاخره نوبت من شده بود. باید روپوش مدرسه می&zwnj;پوشیدم. لقمه&zwnj;های نان&zwnj;وپنیر مامان را به&zwnj;زورِ چای پایین می&zwnj;دادم تا به صبحگاه برسم. کارهایی که فرزاد به&zwnj;خاطرشان عزا می&zwnj;گرفت و من در دلم حسرتش را می&zwnj;خوردم. یک سال بزرگتر از من بود و حرصم می&zwnj;گرفت که همه&zwnj;چیز را زودتر تجربه می&zwnj;کند.</p>
<p>با عروسک موفرفری&zwnj;ام مدرسه&zwnj;بازی می&zwnj;کردم. مامان صدایم زد آماده شوم. کمکم می&zwnj;کرد دستی که در آستین گیر افتاده را بیرون بیاورم، که پرسیدم کجا می&zwnj;رویم. یک چیزهایی گفت از سنجش و مدرسه. معنای اولی را نفهمیدم. دومی را گفت و دنیا را دودستی داد بغلم. با ذوق روسری صورتی عروسکی&zwnj;ام را پوشیدم و دویدم دم در.</p>

کتابخوان و فروشگاه کتاب

نظرات کاربران و نقد و بررسی دال بر