کتاب غربت یلدا به قلم الهه خلیل ارجمندی، سرگذشت زنی به نام ماه چهره را روایت می کند که به دلیل ازدواج اشتباه دچار بیماری روانی می شود.

بیماری روانی ماه چهره سبب می شود تا اطرافیانش او را رها کنند و تنهایش بگذارند. تنها کسی که کنارش می ماند دخترش یلداست، یلدایی که خودش از هر کسی تنهاتر است.

در بخشی از کتاب غربت یلدا می خوانیم:
بعد از گذشت سه سال، ما به خانه ی مادرجون بازگشتیم. اگرچه رفتار مادرجون هنوز هم با من خوب نبود، ولی هرطور که بود، روزگارمان می گذشت. بدبختی من از روزی شروع شد که منیژه پایش را در خانه ی مادرجون گذاشت. چند وقتی بود که در خانه ی مادر جون پچ پچه هایی به راه افتاده بود.

نمی دانستم که موضوع چیست. تا من را می دیدند، فوراً ساکت می شدند، یا بحث را عوض می کردند. ولی وقتی مادرجون را دیدم که حنا و کله قند در سینی ای که در روستا مخصوص مراسم های خاصی است، می چیند، مطمئن شدم که خبری را از من پنهان می کنند. در مورد سینی سوالی نکردم، او هم حرفی نزد، فقط گفت: به سینی دست نزن، بذار همون گوشه اتاق بمونه. پارچه ای روی سینی کشید.

تا اینکه یک روز عصر هر سه نفرشان آماده شدند و لباس نو بر تن کردند و حمید به من گفت که این یک مهمانی است که باید آن سه نفر بروند و من باید در خانه بمانم. بعد از رفتن آن ها، من هم نشستم و غرق در خیالات و خاطراتم شدم که صدای در اتاق را شنیدم. یک خانم بسته ای را آورده بود و گفت: این بسته را به مرضیه خانم بده و بگو نباتی که برای خواستگاری می خواستی را برایت آورده ام. تعجب کردم.

از کدام خواستگاری حرف می زد؟ پرسیدم: کدام خواستگاری؟ گفت: مگر خبر نداری؟ میخواهند برای محسن، به خواستگاری دختر رستم بروند. – نه، نمیدانستم. نمیدانم از صورتم چه خواند که بدون حرف دیگری، رفت. رفت و من را با حالی خراب تنها گذاشت.

درسته مادرجون از من خوشش نمی آمد ولی باورم نمی شد که تا این حد برایشان غریبه و بی ارزش باشم که همچین موضوعی را هم به من نگویند. بسته را به داخل خانه آوردم. دلم می خواست به حال خودم گریه کنم. برای فکر و خیال کمتر شروع به پخت غذا و گردگیری کردم که مشغول باشم و به این موضوع فکر نکنم. اصلاً گذر زمان را حس نکردم. تا اینکه بازگشتند.

نظرات کاربران و نقد و بررسی غربت یلدا